Καληνύχτα Κεμάλ (15.06.1994-15.06.2015)

Ήταν μια Τετάρτη, 15 Ιουνίου του 1994, Ιερωνύμου του Οσίου, πριν 21 χρόνια που έφυγε ο Μάνος. Πόσα άλλαξαν από τότε. Πόσο φτωχύναμε, με κάθε έννοια του όρου, από τότε. Και πόσο διαφορετικά ακούγονται, με όλο τους το νόημα, τα λόγια του Νίκου Γκάτσου στο κλείσιμο του «Κεμάλ»:

«…Νικημένο μου ξεφτέρι δεν αλλάζουν οι καιροί,
με φωτιά και με μαχαίρι πάντα ο κόσμος προχωρεί»

Καληνύχτα Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ
Καληνύχτα...

Έχω και κότερο, πάμε μια βόλτα;

4 Ιουλίου 1965. Ο Μίκης Θεοδωράκης στο σκάφος του «Τσούφι» και ο Σταύρος Ξαρχάκος στο δικό του, την «Άπονη Ζωή». Μαρίνα του Αλίμου, λίγο πριν φύγουν για Επίδαυρο όπου ανεβαίνουν Τρωάδες σε σκηνοθεσία Τάκη Μουζενίδη και μουσική του Μίκη.

---------------------------------------------------------------
Περισσότερα για την εποχή, τη μουσική της και τις εδώ φωτογραφίες στο λεύκωμα Αυτόπτης Φωτομάρτυρας στην Οδό των Ονείρων, εκδ. Τόπος 2013.
 

H πρώτη του «Άξιον Εστί» στη μεταπολίτευση

H πρώτη του Άξιον Εστί στη μεταπολίτευση, δίνεται στη Λυρική σκηνή. Στο φακό του Πανανίδη ποζάρουν γελαστοί στο φουαγιέ: Ελύτης, Ρίτσος, Θεοδωράκης, Κατράκης. Η φωτογραφία έχει ανατυπωθεί ξανά και ξανά με διάφορες αφορμές, συνήθως σε μαύρο άσπρο. Αυτή όμως η εκδοχή της, σε χρώμα, παρουσιάζεται εδώ για πρώτη φορά. Κι αυτό το παλαιό, καφεδί χρώμα τoυ Kodak film μεταφέρει κάτι από το «χρώμα» εκείνης της εποχής.

Δυο θρύλοι μαζί

Σεπτέμβριος του 1961. Ο Ωνάσης φιλοξενεί στη «Χριστίνα» το πριγκηπικό ζεύγος Ρενιέ-Γκρέις Κέλι. Είναι η εποχή που το «Ποτέ την Κυριακή» της προηγούμενης χρονιάς έχει γνωρίσει σε όλον τον κόσμο το μπουζούκι, είναι η εποχή που αρχίζει η τρέλα παγκοσμίως με το syrtaki dance. Ένα βράδυ, η Κάλλας επισκέπτεται με τη φιλοξενούμενή της τον Μανώλη Χιώτη και τη Μαίρη Λίντα, στη «Σπηλιά» του Παρασκευά στην Καστέλα. O Πανανίδης, που παρακολουθεί τον Μανώλη Χιώτη από τα πρώτα του βήματα, είναι εκεί και βγάζει αυτή τη θρυλική φωτογραφία.
Προσέξτε τη χειραψία Χιώτη Κάλλας, την αδυναμία της δεύτερης, και φυσικά την παγερή γοητεία της Κέλι. Το γέλιο της Λίντα είναι πάντα το ίδιο: η απλή χαρά της ζωής.
-----------------------------------------------------------------------------------
Περισσότερα για την εποχή, τη μουσική της και τη συγκεκριμένη φωτογραφία στο κεφ. «Έχω και κότερο, πάμε μια βόλτα;», στο λεύκωμα Αυτόπτης Φωτομάρτυρας στην Οδό των Ονείρων σ. 151-152, εκδ. Τόπος 2013.

Η στάση προφίλ είχε το νόημά της

Κλασικός Πανανίδης: δυο φωτογραφίες, δυο διαφορετικές εποχές, δύο διαφορετικά ζευγάρια. Ο Πανανίδης τοποθετούσε συχνά δύο καλλιτέχνες σε αυτή τη στάση. Η θεωρία γύρω από την εικόνα αναφέρεται συχνά στους «δύο αντίθετους πόλους στο στήσιμο της καλλιτεχνικής εικόνας». 

Με την πείρα, την ευαισθησία και το ταλέντο του ο Πανανίδης ήξερε κι ας μη γνώριζε πολλά πράγματα γύρω από τη θεωρία της εικόνας.

Απάνθισμα φωτογραφιών από το Αρχείο Τάκη Πανανίδη. Οι σημαντικότερες από αυτές τις φωτογραφίες υπάρχουν στον τόμο Αυτόπτης Φωτομάρτυρας στην Οδό των Ονείρων.

ΑΠΟ ΤΟ ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΑΥΤΟΠΤΗ ΦΩΤΟΜΑΡΤΥΡΑ